Tuesday, October 13, 2015

ជន​ពិការ​បង្កើត​របរ​ចម្រៀង​និង​តន្ត្រី​ខ្នាត​តូច​តាម​ផ្សារ​និង​ទី​សាធារណៈ​ដើម្បី​ចិញ្ចឹម​ជីវិត

ក្រុម​តន្ត្រី​ជន​ពិការ​ប្រគំ​នៅ​ម្ដុំ​ផ្សារ​ដើមគ រាជធានី​ភ្នំពេញ។ រូបថត​ថ្ងៃ​ទី​៨ តុលា ឆ្នាំ​២០១៥ RFA/Sek Bandith
ក្រុម​តន្ត្រី​មូលនិធិ​មនុស្ស​ធម៌​ជួយ​ដល់​ជន​ពិការ​ភ្នែក​កម្ពុជា ខេត្ត​កណ្ដាល លោក ដា ល័ក្ខណ៍ ប្រគំ​តន្ត្រី​នៅ​ជិត​ស្តុប​ផ្សារ​ដើម​គ រាជធានី​ភ្នំពេញ កាល​ពី​ថ្ងៃ​ទី​២១ ខែ​សីហា ឆ្នាំ​២០១៥។ RFA/Uon Chhin
ជន​ពិការ​កម្ពុជា កំពុង​តែ​ព្យាយាម​ច្នៃ​ប្រឌិត​បង្កើត​មុខ​របរ​ដោយ​ខ្លួន​ឯង ដើម្បី​ចិញ្ចឹម​ជីវិត​ខ្លួន​ឯង​ផង និង​សមាជិក​គ្រួសារ​ផង។ មុខ​របរ​ទាំង​នោះ​មាន​ដូចជា ធ្វើ​សរសៃ និង​បង្កើត​ក្រុម​តន្ត្រី​ខ្នាត​តូច ដើម្បី​ច្រៀង​ប្រគំ​កំដរ​សាធារណជន​នៅ​តាម​ទី​សាធារណៈ មាន​ដូចជា​តាម​ទីផ្សារ កន្លែង​មាន​ភ្លើង​ស្តុប​សំខាន់ៗ​ក្នុង​ទីក្រុង ជាដើម ជាពិសេស​ក្នុង​ឱកាស​បុណ្យ​ភ្ជុំ​បិណ្ឌ​នេះ គោលដៅ​សំខាន់​របស់​ពួក​គាត់ គឺ​នៅ​តាម​ទី​វត្ត​អារាម។

តើ​មុខ​របរ​របស់​ក្រុម​ជន​ពិការ​មាន​ការ​គាំទ្រ​យ៉ាង​ណា និង​ប្រឈម​ការ​លំបាក​យ៉ាង​ណា​ខ្លះ?


កម្ពុជា ក្រោយ​ពី​ភ្នក់​ភ្លើង​សង្គ្រាម​ស៊ីវិល​បាន​រលត់​ទៅ​នៅ​អំឡុង​ឆ្នាំ​១៩៩៣ នោះ បាន​បន្សល់​ទុក​នូវ​ជន​ពិការ​ជាច្រើន​នៅ​ក្នុង​សង្គម។ ជន​ពិការ​ទាំង​នោះ​មួយ​ចំនួន​ដោយសារ​បាន​ចូលរួម​ចលនា​យុទ្ធជន​តស៊ូ​ក្នុង​សមរភូមិ​សង្គ្រាម និង​ខ្លះ​ទៀត ពិការ​ពី​កំណើត ដោយសារ​ជំងឺ និង​ដោយសារ​គ្រោះថ្នាក់​ចរាចរណ៍ ជាដើម។

ជាង ២០​ឆ្នាំ​មក​នេះ ពួក​គាត់​តស៊ូ​រស់​ដោយ​ខ្លួន​ឯង​ទាំង​វេទនា។ ចំពោះ​អតីត​យុទ្ធជន ពួក​គាត់​បាន​ទទួល​ប្រាក់​ឧបត្ថម្ភ​ពី​រដ្ឋាភិបាល​ខ្លះ​ក៏​ពិត​មែន ប៉ុន្តែ​ប្រាក់​នោះ​មិន​អាច​ឲ្យ​ពួក​គាត់​ចិញ្ចឹម​ខ្លួន​រស់​នោះ​ទេ បើ​មិន​មាន​មុខ​របរ​ផ្សេង​ទៀត។
«ចម្រៀង»

មុខ​របរ​របស់​ជន​ពិការ​ដែល​កំពុង​រីក​ដុះដាល​ចុង​ក្រោយ​នេះ គឺ​បង្កើត​ក្រុម​តន្ត្រី​តូចតាច​ដែល​មាន​តែ​មេក្រូ​១ អ៊ក​ជជុះ​១ អូប៉ាល័រ ឬ​ធុងបាស ១​គូ ដើរ​ច្រៀង​តាម​ផ្សារ និង​នៅ​ផ្លូវ​កែង​ធំៗ​ក្បែរ​ភ្លើងស្តុប​នៅ​ក្នុង​ទីក្រុង និង​វត្ត​អារាម​ពេល​មាន​រដូវ​បុណ្យ​ទាន​ធំៗ​ម្តង។

អ្នក​ពិការ​ខ្លះ​គាត់​មិន​មាន​ទេពកោសល្យ​ខាង​សិល្បៈ​ជា​អ្នក​ចម្រៀង​ទេ ប៉ុន្តែ​ចេះ​ខំ​ព្យាយាម​ដើម្បី​ក្រពះ ដើម្បី​រស់​មួយ​គ្រាៗ ខ្លះ​ក៏​មាន​សមត្ថភាព​ខ្ពស់​ខាង​សិល្បៈ​គួរ​ឲ្យ​កោត​សរសើរ។

«ចម្រៀង»

ស្រី​តូច ជា​អ្នក​ចម្រៀង​ពិការ​មួយ​រូប​ក្នុង​ក្រុម​តន្ត្រី​តូច​មួយ​មាន​គ្នា ៣​នាក់​នៅ​ខេត្ត​កំពង់ស្ពឺ ប៉ុន្តែ​ក្រុម​តន្ត្រី​នេះ​ជា​ញឹកញាប់ តែង​តែ​ធ្វើ​ដំណើរ​មក​ភ្នំពេញ ដើម្បី​ច្រៀង​តាម​ទីផ្សារ និង​នៅ​ផ្លូវ​កែង​ធំៗ​ក្បែរ​ភ្លើងស្តុប ដូចជា​នៅ​ក្បែរ​ភ្លើងស្តុប​ផ្សារ​ដើម​គ ជាដើម។

ស្រី​តូច អាយុ ២៥​ឆ្នាំ​មាន​ស្រុក​កំណើត​នៅ​ស្រុក​បវេល ខេត្ត​បាត់ដំបង។ នាង​ពិការ​ភ្នែក​ទាំង​សង​ខាង និង​ជើង​ទាំង​ពីរ​ស្វិត បាន​រៀបរាប់​ថា ជីវភាព​ក្រ​លំបាក​នៅ​ក្នុង​គ្រួសារ បាន​ជំរុញ​ឲ្យ​នាង​ក្លាយ​ជា​អ្នក​ចម្រៀង​ក្នុង​ក្រុម​ជន​ពិការ៖ «ខ្ញុំ​ពិការ​អត់​អាច​ធ្វើ​អី​បាន។ ម៉្យាង​ខ្ញុំ​ទើប​ចេញ​ពី​កុមារ​កំព្រា​ហ្នឹង។ បង​ប្អូន​ពិការ ៣​នាក់​អ៊ីចឹង មាន​ការ​ខ្វះ​ខាត​ចិញ្ចឹម​ឪពុក​ជរា»។

ស្រី​តូច បន្ត​ថា ចំណូល​ដែល​បាន​មក​ពី​មុខ​របរ​នេះ​មិន​ទៀងទាត់​ដូច​អាកាសធាតុ​អ៊ីចឹង​ដែរ គឺ​ជួន​រាំង​ជួន​ភ្លៀង ជាពិសេស​មុខ​របរ​នេះ​ពឹង​ផ្អែក​ទាំង​ស្រុង​លើ​ការ​អាណិត​អាសូរ​របស់​ប្រជាពលរដ្ឋ​ដែល​មក​ផ្សារ និង​ធ្វើ​ដំណើរ​តាម​ដង​ផ្លូវ​ជួយ​ឧបត្ថម្ភ​គាំទ្រ​ពួក​គាត់​ជា​ថវិកា​តិចតួច ជួន​ជា​នំ​ចំណី​ទៅ​តាម​សទ្ធា​ជ្រះ​ថ្លា​របស់​ពួក​គាត់៖ «មិន​ទៀង​ដែរ​ព្រោះ​អី​ពេល​ខ្លះ​មាន​គេ​ចូល​ច្រើន​ក៏​គ្រប់គ្រាន់​ទៅ តែ​ពេល​ខ្លះ​ទៅ​គេ​មិន​សូវ​ចូល​ច្រើន​សល់​តិចតួច សល់​ធ្វើ​របស់​របរ​ដែល​ខូច​ទៅ»។

ស្រី​តូច ក៏​កត់​សម្គាល់​ឃើញ​ដែរ​ថា របរ​ចម្រៀង និង​តន្ត្រី​ជន​ពិការ​នេះ​មាន​ការ​គាំទ្រ​ច្រើន​ពី​មួយ​ថ្ងៃ​ទៅ​មួយ​ថ្ងៃ ហើយ​ទន្ទឹម​គ្នា​នេះ ក្រុម​តន្ត្រី​ជន​ពិការ​ក៏​កើន​ឡើង​ច្រើន​ដែរ៖ «ពី​មុន​គេ​មាន​ការ​រើសអើង​ជន​ពិការ​ពី​សំណាក់​ប្រជាជន​អ៊ីចឹង​ណា។ តែ​ឥឡូវ គឺ​គាត់​គាំទ្រ​ច្រើន គាត់​មាន​ការ​យល់​ដឹង​ច្រើន គាត់​គាំទ្រ​តន្ត្រី​ជន​ពិការ​ច្រើន»។

ដោយ​មាន​ការ​គាំទ្រ​ច្រើន​បែប​នេះ អតីត​យុទ្ធជន និង​ពិការ​ក្នុង​សមរភូមិ​សង្គ្រាម​ភាគ​ពាយព្យ​ជាប់​ព្រំដែន​ថៃ មួយ​រូប ក៏​បាន​ផ្លាស់ប្ដូរ​របរ​ពី​ដើរ​សុំ​ទាន​តាម​ផ្សារ មក​បង្កើត​ខារ៉ាអូខេ​ច្រៀង​កំដរ​អ្នក​ផ្សារ និង​អ្នក​ធ្វើ​ដំណើរ​តាម​ដង​ផ្លូវ​សាធារណៈ​ក្នុង​ទីក្រុង​ភ្នំពេញ​វិញ​ម្តង៖ «មាន​តែ​ប្រជាពលរដ្ឋ​ទេ​ដែល​គាត់​នឹក​ឃើញ គាត់​អាណិត​អាសូរ មាន​មន្ត្រី​រាជការ​អ៊ីចឹង​ដែរ។ កង​កម្លាំង​ប្រដាប់​អាវុធ​ឃើញ ទាហាន​ដូច​គ្នា គេ​ដាក់​ឲ្យ​អ៊ីចឹង​ទៅ ពីរ​ពាន់​ប្រាំ​ពាន់​រៀល​អ៊ីចឹង​ទៅ​ណា រស់​បាន​អ៊ីចឹង​ទេ»។

ក្រុម​អង្គការ​មិន​មែន​រដ្ឋាភិបាល​ដែល​ធ្វើ​ការ​លើក​ស្ទួយ​សិទ្ធិ​ជន​ពិការ បាន​សាទរ​ចំពោះ​បង​ប្អូន​ពិការ​ដែល​ខិតខំ​ស្វះ​ស្វែងរក​មុខ​របរ​ថ្លៃថ្នូរ​ដោយ​ខ្លួន​ឯង ជា​ជាង​លើក​ដៃ​សុំ​គេ​ដោយ​មិន​ធ្វើ​អ្វី​ទាល់​តែ​សោះ។ លើស​ពី​នេះ​ទៀត ពួក​គេ​ក៏​សូម​អំពាវនាវ​ឲ្យ​រដ្ឋាភិបាល ជួយ​ដល់​ជន​ពិការ​ឲ្យ​រស់នៅ​បាន​សមរម្យ​ថ្លៃថ្នូរ​នឹង​គេ​ផង។

ប្រធាន​សមាគម​សំនៀង​ជន​ពិការ​កម្ពុជា លោក ចាប ទីតូ មាន​ប្រសាសន៍​ថា ចំណូល​របស់​ជន​ពិការ​ដែល​គាត់​ខិតខំ​រក​អស់​ពី​លទ្ធភាព​នោះ មិន​ត្រឹម​តែ​ចិញ្ចឹម​ខ្លួន​របស់​គាត់​ម្នាក់​ឯង​រស់​នោះ​ទេ គឺ​ថែម​ជួយ​ដល់​សមាជិក​ក្នុង​បន្ទុក​ដែល​ក្រីក្រ​បាន​ថែម​ទៀត​ផង។

ប្រធាន​ក្រុម​តន្ត្រី​ជន​ពិការ​នៅ​ខេត្ត​កំពង់ស្ពឺ លោក ម៉ម សំអូន មាន​ប្រសាសន៍​ថា នៅ​ក្នុង​ឱកាស​បុណ្យ​ភ្ជុំ​បិណ្ឌ​នេះ ក្រុម​តន្ត្រី​ជន​ពិការ​ភាគ​ច្រើន បាន​ចេញ​ទៅ​សម្ដែង​នៅ​តាម​វត្ត​អារាម និង​ឆ្លៀត​ទៅ​ធ្វើ​បុណ្យ​នៅ​វត្ត​នោះ​ផង​ដែរ៖ «ខ្ញុំ​ពិការ ភ្ជុំ​នេះ​មាន​គម្រោង​ថា ទៅ​ភ្នំ​អដ្ឋរស​ថ្ងៃ​ភ្ជុំ​ធំ សម្រេច​លើ​កូន​ចៅ​ព្រោះ​គេ​អ្នក​លេង។ បើ​ជា​គេ​សម្រាក​ទៅ​លេង​ស្រុក​ទៅ​លេង​បង​ប្អូន»។

ប្រធាន​សមាគម​សំនៀង​ជន​ពិការ​កម្ពុជា ឲ្យ​ដឹង​ថា ក្រុម​តន្ត្រី​ជន​ពិការ​ទាំង​តូច​ទាំង​ធំ​នៅ​ក្នុង​ទីក្រុង​ភ្នំពេញ​សព្វថ្ងៃ កើន​ឡើង​ជាង ២០​ក្រុម​ហើយ និង​នៅ​តាម​បណ្ដា​ខេត្ត​ផ្សេងៗ​មួយ​ចំនួន​ទៀត។

ទាក់ទង​ករណី​ជន​ពិការ​នេះ​ដែរ មន្ត្រី​រដ្ឋាភិបាល​ទទួល​ស្គាល់​ថា ជន​ពិការ​នៅ​តែ​ជួប​ឧបសគ្គ​រារាំង​ជាច្រើន​សម្រាប់​ជីវិត​ការងារ​របស់​ពួក​គេ។

អនុរដ្ឋលេខាធិការ​ក្រសួង​ការងារ និង​បណ្តុះបណ្តាល​វិជ្ជាជីវៈ លោក ចាប ឬទ្ធី មាន​ប្រសាសន៍​ថា រដ្ឋាភិបាល និង​ក្រសួង​ស្ថាប័ន​ពាក់ព័ន្ធ បាន​ជំរុញ និង​អប់រំ​ផ្សព្វផ្សាយ​ទៅ​ដល់​សាធារណជន​ទូទៅ ជាពិសេស​បណ្ដា​ស្ថាប័ន​រដ្ឋ និង​ឯកជន​ដើម្បី​ធានា​ការ​ចូលរួម​ស្មើ​ភាព​គ្នា​របស់​ជន​ពិការ​នៅ​ក្នុង​សង្គម​កម្ពុជា។ ទន្ទឹម​គ្នា​នេះ លោក​ថា ក្រសួង​ការងារ កំពុង​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​រក​យុទ្ធសាស្ត្រ​កាត់​បន្ថយ​ភាព​ក្រីក្រ​របស់​ជន​ពិការ និង​ធានា​ថា ជន​ពិការ​អាច​ទទួល​សេវា​អប់រំ​បណ្តុះបណ្តាល​វិជ្ជាជីវៈ​ប្រកប​ដោយ​គុណភាព និង​សមភាព៕ 

Labels:

0 Comments:

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home